Egil Skallagrimsson og Ljot den Bleike – side 3.

Det handskrivne manuskriptet, der vi har fokus på skriftteikna for bokstavane (S) og (L) .

Biletet er frå Möðruvallabók (AM132) blad 88v. Her ser ein at linje 3 skal lesast slik på norrønt:

.. siðan ok koma i eyna Vors. Ϸar var fagr vollr skamtr ….. (Omsett: ..sidan kom (dei) til øya Vors. Der var ein fager voll nær …)

Siste bokstav i øynamnet = s som er lik med første bokstav i siste ordet = skamt. Ordet «vollr» inneheld to bokstav «L».

Konklusjon: øynamnet må her lesast som: VORS.

Øynamnet: Vorl eller Vors

Om vi tek for oss dei norrøne kjeldene til Egilssoga, finn vi at namnet på holmgansøya er skrive både som Vorl, Vors eller Vòrs (norrønt: ey ϸa er Vors heitir). Kanskje er det til og med rettare å hevde at øya hadde namnet Vors (sjå ill. ovanfor) Grunntydinga av ordet er ikkje direkte definert i ordboka, og det næraste ein kjem er at det truleg har å gjere med ordet vor, som vi kjenner att i nemninga naust-vor. Øya med ein vor! Dette gir sjølvsagt ikkje noko eintydig namn, men tydinga «Valderøya» fell då bort! Ei øy med namn Vors (eller Vorl for den saks skuld ) finst ikkje i dag på Søre Sunnmøre, og holmgangsøya må ha fått eit nytt namn ein gong i tida, like gjerne Raudøya som noko anna.

NB! I ein islandsk versjon av Egilssoga, Egils Saga Skallagrimssonar, av Vald. Ásmundarson (Reykjavik 1892 Kapittel 64), er øynamnet skrive side 197 i forma «Vors»!

Vi må tru på Hans Strøm sin observasjon om at det på hans tid fanst ei gravrøys på Raudøya, der ein kunne sjå fem steinheller som låg forma som ei lik-kiste. Arkeolog Per Fett gjorde i 1950 registrering av røysene på Raudøya. Han fann ikkje spor etter steinkista, men skreiv at røysa visseleg hadde vore høgare, og søraustre halvparten var blitt køyrt på sjøen.