Innhaldsliste:

Innleiining

Utferd 1911

St John 

Dakota 1911

Dakota 1912

Moose Jaw

Montana 1913

Montana 1915

Heimferd 1917

Div. bilete

     1911
For fraa Ørsta Sundag den 19 mars i strålande solskin. Med ein grand snø. Det var tungt aa fara, men det gjekk daa yver forventning. Tykte mest aatvere for aa forlata Bestefar og so Mor. Paal fylde med til Aalesund, skulde av aa prøva um han hadde sjøverk [1]. Far kom til Aalesund aa henta honom. For fra Aalesund Mandag den 20 Marts kl 8.20 ef. med damsk. "Jotunheim". Mange paa kaia. Berta M. Milla og Maria Hovden Larsenfolket.Kom til Bergen den 21 kl 5 ef. Ovidia Simonsen var paa festningskaia aa tok imot meg. Skulde fara den 22 um kv. Men det vart ikkje før den 24 fredag, daa Moa i Aalesund narra oss. "Forbarka larven ". Det var gildt paa ein maate aa vera i Bergen, daa eg var uppe hjaa Rebbestads og so fek me høve til aa sjaa oss um ein grand.

For fraa Bergen den 24de kl 6 efm. Det gode veret ser ut til aa halda seg, no den 25 eg ligg aa skrive dette attpaa hekken paa dampbåten "Salmo"[2] er det straalande solskin og ein fin nordvestlig vind, næsten ingen sjø. Kursen syd til vest. Eg ser ein grand av fjelli aa Jæren i nordost. Skal tru kor lenge det vert før eg no fær sjaa att "gamle mor Norig". Mang ein tung dag vert det tenkjer eg aa mang ein sveittedrope, men det fær so vera. Hev eg berre helsa aa livedagane so skal eg so sant koma heimatt til gamle Norig aa heimen, for dei er visst best likevel.  
     Ja Gud hjelpa meg til det.
Her er eit sota liv um bord, som ein kan venta. Nordmenn, Svenskar og Finnar. Det fyrste inntrykk ein fær av nasjonarne er at Svensk. er dei som er mest støyande. Nordmennerne er meir rolege av seg. Me ser i England no, fek sjaa det kl 10 fm. Sundag den 26. mars. Eit flatt land. Det er rart at det alt er ei vike sidan me forlet Ørsta. Neste vike er me vel paa Atlantarea.
     Onsdag 29. Mars.
Ja no er me komne ut paa Atlanten, ser so vidt i Irland. Eit flatt land ein grand høgare enn England. Sundag 26 Marts kom me til Hull, um kvelden kl 6 efm. kom me inn i Albert Dokk. Bevare meg for pengar det maa hava kosta aa laga alle desse dokkarne aa halda deim djupe nok. Rasmus Hovda[3] stod paa kaia aa tok mot oss. Sidan paa kvelden var me uppe i byen og saag oss um, det var fint uppe i byen, men alting var mest svart av kolrøyk. Dei kostar visst ikkje mykje paa maaling Englendarane for det er ei sjeldenheit aa sjaa eit hus som er maala, baade i byen aa paa landet. Det var eit svært liv uppe i hovedgaturne, men nede ved dokkarne var det mest stilt.

     Mandag 27. kl 9 1/2 kjøyrde me fraa Hull. Og kom til Liverpol kl 12 1/2, so det gjekk fort aa det med greier. Det var ei undarleg kjensle ein hev fyrste gongen ein kjøyrer med bana. Og so trøytt ein vert av det, det er særs trøyttande for augorne, for eg kan vel segja, at me bruka deim. Det var mykje meir eg vil kalla by det me kjøyrde igjennom eller land; for det var hus i hus alle stader og store fabrikpipor, tett i tett, so kolrøyk var det alle stader so tjukk som skodda, so soli fekk ikkje skina nokon stad med si fulle magt. Endaa det var ein frisk nordaustvind. Eg forstend ikkje kor det skal vera naar her er stilt; men det er her vist aldri for her er so flatt, berre ein grand fint bakkut. Den høgaste haugen eg saag var vel som Hovdeaasen, men han var dyrka heile bakken, med "hekkjerde" millom kvar teig, so det tok seg særs fint ut. Her finst nesten ikkje plike[4] som ikkje er dyrka. Men for stygge hus her er! Smaa mursteinshus (bitte små). Og so hev dei ikkje lødur, berre stakkar som stend ute paa marki; kvar dei gjer av seg sjølve og krøteri forstend eg ikkje. Det syner at Engelsmannen er "Økonom" fyrst og fremst. For han husar seg ikkje ut yver marki som ein segjer. Det gjer dei heime so mange. Daa me kom til Liverpol, kom dei aa henta oss med vogn. Bevare meg for eit liv. Dei kjøyrde oss paa Emigranthotellet. Der fekk me middag; men det var hurraliv ja, der var mange som vilde hava mat der, ja. Mykkje yver 1000 det er eg stød paa, av alle nationar. Germanarar, Slavar og Keltar. Dei skil seg vel ut fraa einannan. Me laag paa hotellet um natti. Me Ørstingane var so heldige, me kom paa eit rom saman med 4 andre, 2 svenskar, 1 Finn og so ein Danske, tala mykje med den finnen, han kunde Svensk; um Russen og Finland sin lagnad.
    Tyrstag kl 11 gjek me umbord i baaten som førde oss burt paa "Cymric", for han lade ikkje til kaia, han var for stor til det. Det er ein bra baat ja eindaa han ikkje er meir enn 13000 ton, eg forstend ikkje kor dei skal vera dei som er 45000. Ein kan mest vandra seg vekk umbord i denne. Kor skal det ikkje daa vera i deim. Det er reint fælt alle som fær yver til Amerika, baaten er aldeles full, og naar ein so tenkjer paa, at det er mange slike ladningar for vika som fær, kan ein verta reint fælen. Kvar det skal verta av alt forstend eg ikkje. Eg trefte fleire Aalesundarar og andre Sunnmøringar paa hotellet i Liverpol. Ein Hjørungfjording som hadde vore der fyrr og. Tyrstags natti jekk me yver Irskesjøen, daa sov eg godt, for eg var dugande trøytt; ein vert trøytt av slikt. Staa aa venta paa tur til aa faa byrt til aa visa billetten aa verta doktorundersøkt heile halve dagen, tek paa.

     Onsdag kl 10 fekk me sjaa Irland, so var me innum ei vik utanfor byen Kvinstone[5] aa henta fleire emigrantar. Fleire hundrad der og. Eg trur det var fleire Kvinnur enn Karar. Dei er vakker desse Irarane. Dei er mykje lik skandinavarane. Ljos i hamliten. Det syner visst, at vaare forfæder var heryver for Aartusinder. Det er rart aa tenkja paa, at dei siglde her den tidi i sine aapne baatar, der me no fær paa eimbaatar, som er som heile byar. Dei laut hava ein sterk arm aa vit i hausen, det er sant og visst. Av desse Irarne ser ein berre ender aa ein som er egte Ire, med raudt haar, og blaa augor. Dei er visst foretningsfolk paa sin hals dess brittarne. I Englandsbyarne kunde ein nesten ikkje koma fram for gateseljarar og skopussarar. Og no me kom til Kvinston kom dei roande i baatar og bora denne store damparen, med ei skipside som ein kyrkjevegg. Dei hivde upp eit tog til oss, og so entra ein kraftig kar upp. So hadde dei ei lykje i enden paa toget og uppi den sette Kjeringarne seg, dei var gamle og, men dei var vist vand til denne sportn for det gjekk glatt med aa koma upp, for det var nok av deim som hala i enden.
     Torstag kl 6 efm.
Her er et sota liv umbord, som me segjer heime i Ørsta. Her er millom 8 og 10 nationar; og daa er det ikkje anna ventande enn, at her vert liv. Nordmennerne er som eg før hev nevnt rolege aa tilbakeholdne. Tek lite del i moroa som er umbord. Sit anten aa (pratar) talar seg imillom, eller spelar kort. Eller so gjeng dei aa ser paa dei andre. Dei Danskar her er er mykje like Nordmennerne. Svenskarne turar aa dansar eller so held dei kring ei gjente. Ja dei er ikkje mykje blyg av seg gjentorne her umbord, det skal vera sant aa visst. Ein som ikkje hev set so mykje av livet, kan verta mest skjemd. Eg trur ikkje, at gjentorne i Ørsta hadde fare so aat, um dei var herumbord, aa ikkje er det no godt aa vita. Finnarne og Russen, og dei som høyrer til den slaviske folkerase, er forferdeleg skitsame, som dyr mest; det er fyrste intrykket ein fær av deim. Kvinnfolki og ungarne ligg paa fillor, og søv. Kararne sit antan aa dormar i ei kraa, eller gjeng ikring aa røykjer. Eller so held dei kring gjenta si, aa syng lange klagande tonar. Engelsmennerne driv paa aa leikar bestandig. Hoppar. Spelar fotball og mangt anna. Og so driv dei mykje med aa syngja aa spela. Ein spelar fyre, medan ein syng eller deklamera. Og so fell alle dei andre inn i Kor etterpaa og ropar alt dei vinn. Ja engelsmannen er sportsmann paa sin hals, det syner kvar han fær. Det er noko rart aa sjaa gamle Kalar hoppa band saman med born. Og er glad aa lettliva som dei.   Her er svært til orden umbord. Kvinfolki lyt under dekk kl 9 og kl 11 sløkkjer dei lamparne, og daa lyt alle leggja seg. Og me fær god mat; naar berre folk var meir ordentle naar dei aat, aa ikkje kara aat seg som dyr, medan dei som er lite for seg fer lite eller ingen ting. Torstag eg skriv dette, det gode veiret varer framleides, ein kjenner nesten ikkje at baaten lidar paa seg. Her er slikt læven at det er mest uraad aa skriva noko. Engelsmennerne spelar aa syng. Svenskarne bannar aa spelar kort, medan alle dei andre nationarne tyt paa kvar sitt maal, so ein kan verta reint forstyra. Her er vel mellom 8 og 10 nationar umbord.
     Tystag 4 April
Ja no hev me vore akkurat ei veke unbord i denne baaten, det er rart kor tidi gjeng. Hev havt støvande veir til denne tid, men i nat hev han blise upp ein real storm beint imot, so det er svina Kaldt med snøbyor innimillom.
Alt er berre vel for eg er frisk, det er mange som hev vorte forkjøla. Igaar hadde me vaksination og det gjekk kvikt fyre seg, eg slap.
     Onsdag 5 April
Idag er det vel siste dagen me er paa Atlantaren, ventar aa koma inn inat. Hev ein rein storm paa bagbords laaring. Regn og snø innimellom, so det er reint uhuggjelegt. Hev skrive heim idag, og fortalt um reisi. Det var kalt aa sitje paa røykeromet aa skrive.